Column: voor wie doe jij het eigenlijk?

Voel jij je aangesproken door de nieuwste SIRE-campagne?

Als je de afgelopen tijd de radio hebt aangeslingerd, zijn de reclames van SIRE je vast niet ontgaan ^[1]. De centrale boodschap: “Doe je de dingen in je leven om succesvol over te komen op anderen of aan de verwachtingen van anderen te voldoen? Of omdat je het echt zelf wilt?” Met hun nieuwste campagne wil SIRE “mensen inspireren om vaker stil te staan bij de vraag of je bepaalde keuzes maakt omdat je daar zelf gelukkig van wordt, of om hiermee aan de verwachtingen van anderen te voldoen”. Wat blijkt uit onderzoek: we worden helemaal niet gelukkiger van het streven succesvol over te komen en te doen wat men nu eenmaal van ons verwacht. Dit was ook de ervaring van een verpleegster die mensen op hun sterfbed vroeg waar zij spijt van hadden in hun leven ^[2]. Op nummer 1: “Ik wilde dat ik de moed had gehad om een leven te leiden zoals ik dat wilde, en niet zoals anderen het wilden”. Op de vierde plek: “Ik wilde dat ik meer contact had gehouden met mijn vrienden.” Je eigen drijfveren, wensen en waarden voorop stellen en daarnaar handelen maakt dus wél gelukkig. Tóch zijn we, zeker op social media, zo ontzettend bezig met wat anderen van ons vinden dat we aan onze eigen behoeftes en waarden voorbij gaan.

Zeker in de fitnesswereld lijken we enorm doorgeschoten met z’n allen. Ik verbaas me over de vele Instagram-profielen van personen die niets anders lijken te doen dan in de sportschool hun lichaam finetunen. Dit zijn mensen met een interessante studie of baan, met vrienden, met huisdieren, die vast wel meer hoogtepunten zullen meemaken dan enkel het opmerken van hun dagelijkse progressie. Indirect zeg je met zo’n collage van selfies “mijn grootste hobby? Ikzelf”. Vaak vind ik het ook weinig inspirerend om elke dag een foto van dezelfde persoon in ondergoed voorbij te zien komen, maar dan net uit een andere hoek genomen of met een ander random onderschrift eronder. Ik heb dan ook mijn twijfels bij het doel van zulke posts; wil men echt inspireren, of is diegene vooral op zoek naar bevestiging?

Ook ik maak me er schuldig aan, realiseerde ik me toen ik tijdens een hardlooprondje nadacht over de hashtags die ik kon gebruiken bij het delen van die nog niet eens geleverde prestatie. Op het mooiste stukje van mijn route liep ik met een frons in plaats van de gebruikelijke glimlach. Door die realisatie werd ik even boos op mezelf: ik ren toch juist voor mijn ontspanning en gezondheid, niet om tof gevonden te worden! Let wel: er is niks mis met af en toe een mooie foto van jezelf delen en daar graag wat schouderklopjes voor te krijgen. Ook ik verifieer eens in de zoveel tijd of ik nog wel voor de dag kan komen in een hysterisch badpak. Maar de hoofdrol in mijn Instagramfeed is nog steeds vergeven aan mijn katten, eten en random dingen in regenboogkleuren. Met de intentie mijn volgers blij te maken.

Iedereen weet: Instagram is nu eenmaal bedoeld om de beste momenten van je leven te laten zien. Maar wanneer jij al jouw mooiste momenten blijkbaar flexend in je ondergoed of in de buurt van een bluescreen doorbrengt, moet je jezelf toch even achter de oren krabben. En vraag jezelf af: wil ik met mijn posts daadwerkelijk inspireren, zoals ik doe voorkomen? Of gaat het me om zo veel mogelijk likes? Post ik opzettelijk niets over avondjes mijn vrienden omdat ik weet dat ik daar minder likes mee vang dan met een plaatje van mij in mijn slip?

Ik heb na dit besef de bezem door mijn Instagramfeed gehaald; wie me niet kan inspireren, wordt ontvolgd. Dat ik nu heel wat (toegegeven: doorgaans smakelijke) selfies van ingeoliede hunks en babes in hun halfnakie misloop, neem ik maar op de koop toe.

Ik ben benieuwd: met welke intentie post jij op social media? Voel jij je aangesproken door de SIRE-campagne? En wat vind jij van Instagramprofielen die louter bestaan uit shape-checks; je reinste zelfverheerlijking of inspirerend?

Bronnen

[1] https://voorwie.nl/

[2] https://www.ad.nl/gezond/top-5-levenslessen-van-stervende-mensen~a4e138d8