Minder aantrekkelijk door een tatoeage? [Onderzoek]

Hoe beoordelen we tatoeages? Ben je aantrekkijker als je geen, weinig of veel tatoeages hebt?

Opzet van het onderzoek

Onderzoekers verzamelden 487 deelnemers in Duitsland en lieten ze lichamen zonder, weinig, met veel en met extreem veel tatoeages zien [1]. Ten slotte nog een groep met tatoeages op het gezicht. Deelnemers kregen plaatjes te zien van lichamen met verschillende types tatoeages.

Tatoeages komen steeds meer voor in de mediawereld en het straatbeeld en daardoor vindt een bepaalde normverschuiving plaats. Het wordt steeds normaler om een tatoeage te nemen en als aantrekkelijk(er) gezien. Het idee is dat dit als meer aantrekkelijk door jongeren gezien wordt. Daarentegen is een verklaring voor schoonheid en aantrekkelijkheid de symmetriehypothese. Oftewel mensen met meer symmetrische lichamen worden als aantrekkelijker beschouwd. Veel tatoeages worden niet symmetrisch gezet en daarmee kan dit weer contraproductief werken.

Resultaten

Gemiddeld genomen beoordelen deelnemers foto’s zonder tatoeages als het aantrekkelijkst. Mensen met een tatoeage worden als aantrekkelijker beoordeeld door mensen die zelf een tatoeage hebben of zelfs tatoeërder zijn. Verder blijkt dat jongere mensen tatoeages minder negatief beoordelen dan oudere mensen.

Opvallend is dat mensen met extreem veel tatoeages of gezichtstatoeages duidelijk minder aantrekkelijk worden gevonden. Interessant is dat tatoeërders dit juist heel aantrekkelijk vinden. Het idee is dat deze doelgroep mogelijk meer verbondenheid heeft of details kan zien.

Kanttekeningen

In hoeverre weten we nu zeker of tatoeages minder aantrekkelijk zijn? Er zijn een aantal kanttekeningen te benoemen.

Ten eerste gaat het niet om real life lichamen maar om een computersimulatie. Ten tweede plaats je een tatoeage bij een persoon natuurlijk in de gehele context en heeft dit mogelijk een heel ander effect. Daarnaast is dit onderzoek uitgevoerd in Duitsland. Hoewel het waarschijnlijk wel te generaliseren is naar andere Europese landen, blijft de vraag of de data in andere culturen tot dezelfde conclusies leidt.