Yes! Tromgeroffel… Deel 3 van de reeks Road to Enercup. En een super afsluiter, want fitnessmodel Nick Fennema heeft in zijn klasse gewonnen! Lees hieronder hoe zwaar zijn laatste voorbereidingsdagen waren en hoe het voelt om op het podium te staan.
Before: zaterdag t/m dinsdag: Carb depletion
Afgelopen zaterdag is mijn low-carb dieet begonnen. Om eerlijk te zijn, was ik in het begin een beetje bang voor deze low-carb week. Ik dacht dat het heel erg heftig zou worden. Verhalen over mensen die een week vrij nemen, in bed liggen en alleen maar series kijken omdat ze geen energie hadden om iets anders te doen…
Na dag één op het low-carb dieet voelde ik me heerlijk. Mijn maaltijden over de hele week zagen er ongeveer zo uit:
- 5 eieren, 375 gram spinazie
- 500 gram kip, 400 gram tomaat, 1 rood uitje
- 400 gram zalm, 300 gram courgette, 100 gram tomaat, rood uitje
- 5 eieren, 375 gram spinazie
- snacks: banaan, 85% chocola, pindakaas
De eerste dagen kon ik nog bananen eten, maar ik wilde afbouwen tot ónder de 50 gram koolhydraten op donderdag, en vrijdag en zaterdag carbloaden. Dus op dinsdag en woensdag mocht ik nog maar één banaantje, en donderdag helemaal niets van koolhydraten. Het plan was ook om met zout rustig te minderen; waar ik in de eerste dagen nog wat chilisaus over mijn maaltijden heen deed, liet ik dat de laatste dagen achterwege.
Zoals ik zei, dag 1 was genieten. Van elke dag rijst en kip uit tupperware eten tot een dampend bord zalm en goed op smaak gebrachte knapperige groentes was natuurlijk een flinke stap vooruit! Maar na een paar dagen werd het steeds heftiger. Loden benen tijdens het fietsen, naar de supermarkt lopen kostte me moeite; ik raakte langzaam helemaal leeg! Natuurlijk was dat het plan, maar het was toch wel heftig. Hoewel ik me de hele dag flauw voelde, had ik toch duidelijk minder honger. Eigenlijk heb ik sinds ik low-carb ging eten geen honger meer gehad! Meer vet eten, maar vooral ook die anderhalve kilo groente per dag zullen daar vast aan meegewerkt hebben.
Donderdag kwam ik uiteindelijk uit op 33 gram koolhydraten, waarmee ik ruim mijn doel van ónder de 50 gram koolhydraten gehaald heb. Verder voelde ik me een zombie.
Vrijdag & zaterdag: carbload en registratie
Vrijdagochtend ging ik mijn carb-depletion training doen. En dat betekent: alle restjes glycogeen uit mijn spieren trekken! Ik begon met een barbell row–benchpress superset. Vervolgens een neutral grip lat pulldown/lateral raise superset en daarna een straight arm lat-pulldown-chest press superset. Als laatste kwamen een paar supersetjes voor m’n armen. En toen was ik hélemaal leeg! Nog even snel mijn poseerroutine doorgenomen. Ondanks dat ik zo low-carb was gegaan, zag het er best prima uit, en was ik hartstikke tevreden.
Na het poseren begon ik direct met Haribo goldbears eten. Binnen no-time was de halve zak leeg, en ik zat nog niet eens op de fiets. Thuis was het plan om een bak kwark en 150 gram cruesli te eten. Deze caramel-chocolade cruesli was iets waar ik al heel lang naar uitkeek, en de bak was natuurlijk veel te snel op. Omdat de rem er toch al vanaf was, volgde direct een tweede bak. Tussen 12:00 en 13:00 had ik dus ruim 100 gram goldbears, 350 gram cruesli en een liter kwark weggewerkt. De eerste 2300 kcal van de dag achter de rug! Waarschijnlijk had ik dit beter over de dag kunnen verspreiden, maar daar was niets meer aan te doen. Na wat rijst, kip en skyr toch maar even mijn shirt uitgetrokken om te kijken wat de schade was.
Ik had gemerkt dat mijn spieren door de low carb helemaal leeg waren getrokken, en zelfs mijn huid was een stuk bleker dan normaal. Na deze overload aan suiker was dit compleet veranderd; het leek alsof ik net onder de zonnebank vandaan was gekomen, alsof ik helemaal onder de aders zat en kilo’s spiermassa aangekomen was! Natuurlijk is dit overdreven, maar voor mij was het een verschil van dag en nacht. Superblij mee!
Omdat ik toch wat geschrokken was van mijn vreetlust wilde ik het zaterdag ietsje rustiger aan doen. Ik begon met wat kwark, honing en een paar left-over snoepjes. Vervolgens ging ik aan de zoutloze rijstwafels met Nutella, en deze waren weer écht te lekker. Dus ze gingen op, sneller dan ik wilde.
Halverwege de dag moest ik bij de registratie zijn, in recreatiepark Westerbergen, 5 kilometer buiten Hoogeveen. Prachtige omgevingen gaan helaas samen met géén openbaar vervoer, en ik kwam erachter dat ik minimaal 7 km heen én terug zou moeten lopen. Omdat ik ’s avonds bij mijn coach Stefan Cottart zou slapen, had ik heel veel bagage bij me. Nu is het natuurlijk belangrijk om te vertellen dat Stefan in Enschede woont, en ik in Groningen. Station Hoogeveen heeft geen bagagekluisjes – shit. Volgens de site van de NS kan je dan de bagage kwijt bij de fietsenverhuur. Maar die fietsenverhuur sluit om 5 uur, met minstens 10 km lopen en een registratie voor de boeg ga ik dat niet redden. Shit! Gelukkig redde de mevrouw van de kiosk me en kon ik mijn bagage daar achterlaten.
De volgende persoon die me te hulp schoot, was een pakketjesbezorger van PostNL. Hij kwam langs het recreatiepark, en ik kon meeliften. De registratie verliep soepel, en op de terugweg kon ik meeliften met een mevrouw die met haar zoontje van de zorgboerderij kwam. Het geluk hield nog niet op: toen ik op station Hoogeveen aankwam kon ik direct in de trein stappen en in Enschede stond Sharon, de vriendin van Stefan, me al op te wachten. Zo veel lieve mensen vandaag!
Tijdens mijn treinreis nog wat snelle suikers weggewerkt, en in Enschede nog wat couscous, kip en rijst. Mijn water heb ik de hele dag beperkt gehouden, alleen een paar slokjes als ik dorst had. Verder heb ik me zo warm mogelijk aangekleed, en waarschijnlijk meer vocht uitgezweet dan ik heb gedronken. Dat is voor normale situaties natuurlijk helemaal verkeerd, maar morgen moet ik droog zijn! Hoe minder vocht in m’n huid, hoe dunner deze is, en hoe beter je m’n spieren ziet. Bodybuildingwijsheid! Tenzij je op het podium gaat staan, of een muscle-shoot hebt is dit natuurlijk hartstikke dom.
Zondag: de wedstrijd!
Backstage
Om 08:00 moesten we aanwezig zijn in de tamboer in Hoogeveen. Een uurtje rijden vanaf Enschede, en met een kleine safety margin betekende dat 06:45 vertrekken. Sharon bracht ons, Stefan en ik konden lekker slapen. Helaas waren we vergeten dat de Tamboer pas om 10:30 voor bezoekers opende, en alleen Stefan en ik een ticket voor backstage hadden. Sharon zou dus nog twee en een half uur in de auto moeten wachten tot ze naar binnen mocht! Gelukkig konden we nog een extra coachticket kopen.
Als je daar dan backstage staat, is het toch apart. Je herkent een aantal gezichten van Facebook of Instagram, maar voor de rest is lijkt het een grote jungle vol gorillas. Overal enorm gespierde bodybuilders, volledig afgetraind. Verder waren er eigenlijk alleen coaches. En de coaches waren meestal ook nogal afgetraind, en vaak nog een stuk groter dan de atleten. Dan voel je je als first-time men’s physique atleet nogal klein!
Na een tijdje werden alle klasses opgeroepen om hun wedstrijdnummer op te halen. Dit was de eerste keer dat ik de andere atleten van mijn klasse zag. Wij waren op lengte in gedeeld in vier subklasses:
M.A.P (Men’s Athletic Physique):
- 1: t/m 1.77
- 2: t/m 1.80
- 3: t/m 1.83
- 4: boven 1.83
Met mijn 189 kwam ik dus in MAP4 terecht. Hoewel ik in normale situaties vaak één van de langere mensen ben, voelde ik me alweer klein. Naast me stond een jongen van rond de 2 meter, en ruim boven de 100 kg spiermassa. Ik was 85 kg, dat is een flink verschil. Een andere jongen zat ook tegen de 2 meter aan. De rest was ongeveer even lang als ik.
Na het ophalen van de wedstrijdnummers kon ik nog een hele tijd wachten. MAP 4 was de één na laatste klasse. Net als MAP waren alle andere klasses ook weer opgedeeld in gewicht- – en of lengte-subklasses. Ik heb ze niet geteld, maar het waren er een hoop!
De wedstrijd werd om 12:00 uur geopend; even stonden we allemaal in het atletenshirt op het podium, en vervolgens begon de eerste klasse al.
We komen tijdens de wedstrijd twee keer op. De eerste ronde kom je gezamenlijk op, en worden de atleten met elkaar vergeleken. Hiervoor roept de jury een aantal atleten naar voren, en moeten ze een aantal poses doen. Voor MAP zijn de poses vrij eenvoudig, we hebben er maar vier! Met de zogenaamde quarterturns doen we achtereenvolgend de front, side, back en weer side poses. Dit gaat altijd op het commando: “quarterturn – to the right”.
De tweede ronde is de zogenaamde T-Walk. Deze duurt ongeveer 45 seconden, en in deze 45 seconden loop je een T-vorm over het podium. Je loopt eerst het podium op, en in het midden poseer je. Daarna loop je naar voren, doet een aantal poses, vervolgens naar de linkerzijde van het podium en als laatste de rechterzijde van het podium. Vervolgens bedank je de jury, en ga je achteraan naast de andere atleten staan.
Tanning
Voor de wedstrijd moet iedereen een ‘tan’ hebben. Dat is dat hele bruine kleurtje! Het licht op het podium is super fel, en mijn bleke huid zou oogverblindend zijn. Door de bruine tanning wordt het licht niet meer weerkaatst, en kun je de spieren nog goed zien. De tanning werd in principe verzorgd door spray-tan.nl. Een aantal atleten hebben ervoor gekozen om de tan zelf te doen, of het door hun coach te laten doen. Ik heb ervoor gekozen om het door spray-tan.nl te laten doen. Ik wilde dat het gewoon goed zat! Geen zin een tientje te besparen en dan de kans te lopen dat mn tanning uit zou lopen. En achteraf ben ik héél blij dat ik dit heb gedaan! Bij een aantal atleten liep de tanning over het lijf tijdens het poseren. Dát is klote!
De tanning van MAP4 begon om 14:10. Stel je een aantal tentjes voor die net groot genoeg waren dat één persoon erin kon staan. Op een soort plakkende slippertjes stap je hier naar binnen, en vervolgens word je met een soort graffiti-apparaat bruin gespoten. Het een paar minuten voordat de verf opdroogt, maar het zal altijd een klein beetje afgeven. Daarom werd aangeraden donkere, loszittende kleding te dragen.
Ronde 1
Uiteindelijk waren we rond 16:00 aan de buurt om on stage te gaan. Super spannend! Met pushups, buikspieroefeningen, elastieken en kleine gewichten probeerde iedereen zn spieren nog even wat voller te krijgen, en ‘op te pompen’ voordat we on stage gingen. We kwamen op volgorde van wedstrijdnummer. Wat precies gebeurde, en in welke volgorde weet ik niet meer. Ik herinner me het geschreeuw van het publiek, fel licht, en de eerste quarter turns. Ik was zo blij dat mijn lach waarschijnlijk niet van mn gezicht te slaan was, en dat terwijl ik me van tevoren zorgen had gemaakt of ik überhaupt zou kunnen lachen! Na de eerste quarter turns kwamen de call-outs; de juryleden riepen atleten naar voren ter vergelijking. Ik had gehoord dat het een goed teken zou zijn om bij de first call-out te zitten, en mijn hartslag sprong omhoog bij elk nummer dat werd opgeroepen. Toen het vierde nummer 161 was, (MIJN NUMMER!!!) kon mijn geluk niet meer op. Quarterturns, met een dikke vette grijs op mn gezicht. Of daarna nog meerdere call-outs kwamen weet ik niet meer. Volgens mij stond ik een paar keer voor op het podium. Achteraf hoorde ik dat we een kwartier op het podium hadden gestaan. Ik heb letterlijk geen enkel besef van de tijd gehad.
Hoewel ik vóór de eerste ronde veel positieve opmerkingen kreeg over mijn ‘fysiek’, was het na deze ronde helemaal gekkenwerk. Ik kreeg voor mijn gevoel van alles en iedereen complimentjes, en veel mensen schatten me top 4, top 3, of zelfs top 2. Verder begreep ik dat de jury na deze ronde eigenlijk al een keuze had gemaakt, en dat de T-walk daar vrij weinig aan zou veranderen. Je kon hierbij puntjes sprokkelen en twijfels weghalen, maar meer niet.
DIRTYCARBS!!!
Het bijwerken van de spray-tan was om 18:50. De tweede ronde zou dus later dan dat zijn! Genoeg tijd om andere dingen te doen. Bij een wedstrijd dag wil je twee dingen bereiken; je wilt dat je spieren zo vol mogelijk zijn, en dat je zo weinig mogelijk vocht vasthoud. Het ‘volle’ effect van je spieren krijg door te ‘laden’. In je spieren zit glycogeen, dit is de opgeslagen variant van suiker en is een soort ‘reserve’ brandstof. Door veel te eten kun je deze voorraad goed aanvullen. Je wilt alleen géén rond gegeten buik hebben, dus kies je voor eten dat vrij weinig volume heeft. In mijn geval was dit snoep, Nutella met zoutloze rijstwafels, M&M’s, kip en protein bars. Super veel suiker, en super ongezond. En waarschijnlijk was mijn keuze niet de beste, dus verdiep je er eerst in voor jij zelf on stage staat!
Ronde 2
De tweede ronde startte volgens mij rond 22:00. Mijn mobiel was leeg, en daarmee was mijn enige idee van tijd weg. Ik was ondertussen half in slaap gevallen, en hield mezelf wakker met espresso en Nutella en protein bars. Na wat overleg met de coach en peilen bij anderen besloot ik mijn T-walk ietsje spectaculairder te maken. Vlák voor we het podium op gingen werd ons verteld dat we in verband met de tijd alleen een front-en een back pose mochten doen. Geen sidepose dus! Shit. Toen de atleten voor me één voor één opkwamen voelde ik de adrenaline weer omhoog schieten. Het gaat weer gebeuren! Toen de laatste atleet zijn routine af had gemaakt, nam ik een kleine aanloop en maakte een zijwaardse salto. Voor mijn gevoel schreeuwde het hele publiek, en of dat echt zo was weet ik niet meer. Het maakte ook niet uit. Wát een ervaring! Ik probeerde T-walk af te maken en elke pose rustig aan te nemen. Achteraf was ik waarschijnlijk na 30 seconden al klaar, maar who cares! Na de T-walk sloot ik aan bij de rij atleten voor me, en kwamen de atleten na me één voor één op. Toen de laatste atleet zijn routine had gedaan, zwaaiden we naar de jury en liepen we in een slinger van het podium af.
Prijsuitreiking
Na ronde twee hoorde ik dat ik samen met Said Hassanzade waarschijnlijk de top-2 zouden vormen. Super spannend! Gelukkig hoefden we niet lang meer te wachten. Na onze ronde kwam nog één klasse, en vervolgens begon de prijsuitreiking. Eén voor een werden de klasses opgeroepen om de prijzen op te halen. Van elke klasse werd de top 5 naar voren geroepen, beginnend bij de 5e plaats. Voor mijn gevoel duurde dit uren! Ondertussen hoorde ik ook verhalen over een ‘overall’. Na een beetje rondvragen bleek dat de winnaars van de verschillende lengte klasses nog een keer op het podium gingen staan, en dat hieruit de overall winnaar werd gekozen. We waren het er over eens dat dat Fa’iq Hafiz Ma’arij dit hoe dan ook zou vinden. Maar die overall was sowieso niet aan de orde. Als ik top 3 zou halen, zou ik ontzettend blij zijn!
Toen wij uiteindelijk aan de beurt waren met de prijsuitreiking suisde de adrenaline direct weer door mijn lichaam. Let’s see! De eerste atleet werd opgenoemd. Hij had de vijfde plek te pakken! De volgende atleet pakte de vierde plek. Nu waren er nog maar drie plekken over, het was óf top drie, óf volledig buiten de prijzen. Timo de Jong pakte de derde plek. Nu waren er nog maar twee over! Hoewel veel mensen me hadden verteld dat ik in de top drie hoorde, begon ik toch echt te twijfelen. Die jongens die nog naast me stonden waren allemaal in topvorm. Said werd opgeroepen, pakte de tweede prijs en hiermee ook de promotie tot B-klasse. Wauw! Nog een keer naast me gekeken. De jury zei dat ze de winnaar niet langer in spanning zouden laten zitten. Nummer 1…6… (mijn nummer is 161!!) …1!!! Dát ben ik! Wauw!!!
Overall
Dus toch die overall nog. Naast de winnaars van M.A.P. 1, 2 en 3 staan. Voor ik er erg in had, stonden we weer in de rij om op het podium te staan. Wat we moesten doen wist ik niet. Iemand probeerde het nog snel uit te leggen terwijl we het podium op liepen. Het bleek gewoon weer quarter turns te zijn. Na vier kwartslagen waren we alweer klaar. Fa’iq werd gekozen als overall winnaar, en we waren het er allemaal over eens dat dit volledig terecht was. Hij had het gewoon écht heel goed gedaan!!
Achteraf
De weken voorafgaande aan de Enercup waren zwaar, vooral de laatste twee weken waren écht heel intens. Ik had helemaal geen energie meer, voelde me zwak en lusteloos. Om eerlijk te zijn, begon ik te denken dat het de moeite niet waard zou zijn. Waarom zo diep gaan, om in je zwembroek op een podium te staan?
Toen de vrijdag vóór de competitie de veranderingen in mijn lichaam zag, was ik al weer een stuk blijer. De koolhydraten hadden me weer tot leven gewekt, en mijn lichaam zag er beter uit dan ik het ooit had gezien! Maar de volgende dag, op de registratie zakte de moed me weer door de schoenen. Ik begon me echt best onzeker te voelen tussen al die bodybuilders, en dacht dat dit toch echt niet mijn wereldje zou zijn.
Zondagochtend dacht ik er nog steeds zo over, en vond het zelfs even een naar idee dat ik mijn shirt zou moeten uittrekken voor de tanning. Maar na een tijdje tussen die bodybuilders rondlopen kwam ik er achter dat het eigenlijk gewoon hartstikke leuke mensen zijn! Wéér een paar uur later was ik helemaal op m’n gemak en gewoon ontzettend blij om zo veel leuke mensen tegen te komen. De sfeer bleef maar beter worden, en de mensen bleken zo veel leuker en positiever dan ik ooit had verwacht.
Na de eerste ronde voelde ik me bijna alsof ik op handen gedragen werd. Ik heb letterlijk alleen maar leuke gesprekken gehad en voelde me ontzettend gesteund door een hele community. Daar ben ik echt ontzettend dankbaar voor! De Enercup was echt een hele, hele bijzondere ervaring voor mij!
Het werken naar een wedstrijd heeft me een drive gegeven die ik nog niet eerder heb meegemaakt. Dat alleen al is voor mij een reden om dit te blijven doen 🙂
Dankwoord
Natuurlijk wil ik Stefan en Sharon bedanken. Stefan was de persoon die mij uiteindelijk heeft over gehaald om aan de Enercup mee te doen, en vervolgens heeft over het hele traject gesteund en gemotiveerd! Sharon heeft ons zondag ochtend véél te vroeg naar Hoogeveen gereden om vervolgens de hele dag backstage mee te lopen en vervolgens midden in de nacht naar huis te rijden. Dankjewel!
Mijn vader, die me altijd in alles onvoorwaardelijk steunt. Ondanks dat hij nooit iets met bodybuilding gehad heeft, was hij er vanaf ’s ochtens vroeg en bracht hij me midden in de nacht thuis. Daarnaast heeft hij super vette foto’s geschoten!! Dankjewel pappa 🙂
Mamma, Berdien, Dirk, Menno, Kristan, Dominique. Heel fijn dat jullie er waren! Jullie hebben je kelen schor geschreeuwd voor me, en dat heeft me zo ontzettend goed gedaan!
De mensen binnen (en buiten) de fitness community, in real life en op social media, die me hebben gesteund vóór en tijdens de competitie. Kleine opmerkingen als ‘Wat leuk! Succes!’ en ‘Zag er goed uit man!’ betekenden zo veel meer voor dan wat me je kunt voorstellen! Ik voelde me door jullie écht alsof ik op handen werd gedragen!
Foto’s: Syco Fennema
Geef een reactie