Blogwedstrijd: ‘Een vrouwelijke newbie meldt zich’

‘Wees niet bang om te nassen. Wees niet bang om te zwaar te liften.’ Het zijn de adviezen van mijn huisgenoot die bijna dagelijks z’n fiets op springt om verderop, in de sportschool, heel wat gewichten te verzetten. Ik ken hem nu een half jaar en heb inmiddels, in de te smerige dampen van zijn proteïne-shakes, hardop toegegeven dat ik hem daadwerkelijk breder zie worden.

Een kleine twee maanden terug ben ik zelf de drempel overgestapt. En dat betekent voor mijn sportschool in Den Haag dat je dan al vier trappen verder bent. Een prestatie op zich. Het zure gezicht van de te knappe dame achter de balie bezorgde mij vervolgens nou niet direct de aanmoediging die ik nodig had. Gelukkig was het haar enthousiaste collega die mij de nodige uitleg gaf en een work-out-plannetje voor me opstelde. Rustig opbouwen was mijn streven en dat lukte bij verschillende apparaten aardig. De realisatie dat ik na de training nooit echt spierpijn had en het vooral het hardlopen was waarbij ik begon te puffen, deed mij na de eerste weken vermoeden dat ik niet op de goede weg zat. Een paar experimenten met wat squats en planks verder (au), denk ik dat ook mijn doel het krachthonk moet zijn. En dat vergt nog wel wat geestelijke voorbereiding.

Je blubberkont onder de neus van die mannen met Spartacus-lijven duwen is toch wel een dingetje.

Maar ook genoeg stoere meiden aanwezig daar die me de inspiratie geven door te zetten. Ik wil niet eerder stoppen dan dat ik daadwerkelijk resultaat zie. Mijn doelen zijn niet groots. Ik zou al blij zijn als ik de al jaren aanwezige kwab ónder mijn bil eens de baas kan worden. En mocht ie er over een jaar nog zitten dan hoop ik, met de ervaring van het echt te hebben geprobeerd, de acceptatiefase wat makkelijker door te komen. Verder denk ik me met wat meer spierballen fitter en zelfstandiger te gaan voelen. Ik til mijn nieuwe ladekastje zelf wel naar boven! Maar bovenal ga ik voor een gezonde geest.

Als psycholoog heb ik mezelf al menigmaal de patiënt horen aanmoedigen in beweging te komen. Bij depressiviteit staat het activeren van de patiënt voorop in de behandeling. Van biopsycholoog Martine Delfos heb ik recent geleerd dat zelfs zitten in bed al beter is dan blijven liggen. Activiteit geeft je lijf te mogelijkheid de aanwezige adrenaline te neutraliseren en daarmee te voorkomen dat het zich in je lijf opbouwt en wordt omgezet in ongewenste giftige stoffen. Het is niet voor niks dat je tijdens het erop uit zijn, het wandelen, het fietsen, het dansen, de meeste inspiratie opdoet. Dus ik eet een banaan, pak mijn sporttas in ga er nog een keertje voor. Kijk echter niet raar op als je me binnenkort alleen nog op de bank aantreft. De kans op uitvoering schijnt een stuk kleiner te worden bij het uitspreken van je doelen. D’oh!